Τριάντα κάτι χρονών στην Ελλάδα σημαίνει: γεμιστά, Εξάρχεια, ουίσκια, ένα τελευταίο τσιγάρο και φύγαμε, κάποιος φίλος που έχει σκοτωθεί, διακοπές, θερινό σινεμά, άπνοια, μποτιλιάρισμα, ονόματα, αδέσποτα, μοναξιά, παρέα, βρόμα, απεργία οι σκουπιδιάρηδες, γέρος στο παγκάκι, γέρος στην στάση λεωφορείου, κλαμένη στην Κυψέλη, χωρίς στόχο, χωρίς ελπίδα, μαλάκες, μαλάκες, χιλιάδες μαλάκες παντού, κόρνες, κούραση, απογοήτευση, αγκαλιά, φιλί, πρώτο φιλί, δεύτερο φιλί, εκατομμυριοστό φιλί, η μάνα μου, η φωνή της μάνας μου, έχω καιρό να μιλήσω με τον πατέρα μου, οικειότητα, φίλοι χρόνων, μαλάκα δεν έχεις αλλάξει καθόλου, να τα πούμε σύντομα, ύπνος, ιδρώτας, τά'χα, τα χάλασα, τα ξανάφτιαξα, μάτι, μάτια, μάτια, νεκροταφείο, άγνοια, φόβος, κατάθλιψη, αυτοάνοσα, εγώ μικρή, εγώ μεγαλύτερη, εγώ όπως είμαι τώρα Πώς είμαι;

Ένα απόγευμα σε τρία διαφορετικά διαμερίσματα, ή τρία διαφορετικά απογεύματα στο ίδιο διαμέρισμα.

Με αφορμή τα κείμενα της Λένας Κιτσοπούλου "Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.", "Το Πράσινό μου το Φουστανάκι" και "Ο Κατάθλας", τρεις γυναίκες αγωνίζονται να επικοινωνήσουν τις ανησυχίες τους και να καταλάβουν: Πώς γίνεται να αισθάνομαι μόνη ανάμεσα σε τόσο πλήθος;

Συντελεστές: 
Κείμενο: Λένα Κιτσοπούλου
Σκηνοθεσία: Κρίστελ Καπερώνη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Σπύρος Δέτσικας
Κινησιολογία: Χριστίνα Μαριάνου
Σκηνικά: Στέφανος Λώλος
Κοστούμια: Σπύρος Σαββίνος

Παίζουν: Νάστια Βραχάτη, Τζωρτζίνα Λιώση, Ηρώ Πεκτέση.

Στο μπουζούκι ο Πέτρος Δημητρακόπουλος.

Σημείωση:
Δεν παίζει στις 10, 11 και 12 Μαρτίου.